|
|
|
Je spreekt het uit als "Heudegoord", met een Duitse g-klank en de d aan het eind hoor je nauwelijks te horen.
Ik vind het nog steeds een mooie naam, maar wel een moeilijke in het gebruik door de Noorse letters,
waardoor de naam vaak verkeerd gedrukt staat in o.a. showcatalogi.
Af en toe kwam ze in de tent een hapje mee eten. Yoghurt, ook al was het met aardbeien, ging er met graagte in. En pate vond ze te gek. Geen wonder ook, want ze was echt broodmager. Ze was een maand of 4½ schatte ik. Bij de receptie hoorde ik dat ze ergens van een boerderij uit de buurt kwam en al een week of 6 al op de camping rondscharrelde. Tot ongenoegen van de baas.
|
Daarom besloten we haar mee te nemen als ze de volgende ochtend nog steeds bij de tent was. Midden in de nacht ( nou ja nacht, het was gewoon licht) werd ik wakker omdat ik iets tegen mijn hoofd voelde: het was het kleine poesje dat zich had opgerold onder het doek van de buitentent en een beetje warmte bij ons had gezocht. Een poosje later hoorde ik een behoorlijk raar geluid buiten: een kramsvogel dook laag over de grond en ineens zag ik de kleine poes weggedoken om aan die boze vogel te ontsnappen. Op dat moment was ik al vastbesloten om haar in ieder geval mee te nemen. Het leek wel of zij dezelfde gedachte had, want ze was niet meer bij ons weg te slaan en liet zich braaf een halsbandje omdoen ( 2 riempjes van de fietstassen die nog in de bagage zaten) Een lijntje van de tent eraan geknoopt en zo hebben we haar op de bagage achterin de auto gezet. We hadden alles tot een groot vlak opgestapeld zodat ze veilig rond kon lopen en zo zijn we de 1400 km naar huis gereden.
Bij de Noors/Zweedse grens hebben we haar maar even in een curverkratje met deksel gestopt en de radio aangedaan ,
je weet maar nooit.
Maar alles ging probleemloos gelukkig. Ze kwam gezellig bij me op mijn schouder liggen.
Het was al gauw flink warm en behoorlijk benauwd door een groot onweersfront wat net die dag overtrok.
Meer over haar op Kwirrels eigen pagina.
|
 |
Maar niemand had onze verstekeling ontdekt , gelukkig, en na een nachtje op een camping ten zuiden van Kopenhagen( Kwirrel in de auto met een bakje zand , water en brokjes, en wij in de tent)
begonnen we aan de laatste 800 kilometer. Het was een leuke terugtocht en de tijd vloog deze keer om; 28 juni waren we weer thuis
en de 2 huiskaters vonden het gelukkig niet al te erg dat er een poesje bij was gekomen.
Zij kreeg de naam Kwirrel omdat ze zich zo gracieus als een eekhoorntje bewoog.
Zonder Kwirrel waren we misschien nooit een cattery begonnen. We kwamen bij toeval aan een Noortje
en we raakten al snel aan het ras verslingerd.
 |
Bladerend door een tijdschrift over Noorwegen ontdekte ik een advertentie van de NBK, de Noorse Boskattenkring, rasclub van Felikat. Daarin stond een mooie rood/witte boskater die wel heel erg op onze kleine poes leek qua uitstraling. Hadden wij misschien ook een Noorse Boskat? Ik had er nog niet eerder over gehoord.
foto links: Donny av Myre
|
Onze eerste show met kat was een dik jaar na die eerste kennismaking. Daar werd onze Kwirrel goedgekeurd als novice-Noor.Daarmee hadden we ineens een "echte"Noorse Boskat. Die show in november 1991 in de RAI in Amsterdam staat me nog goed bij: ik was bloednerveus , want we hadden maar die ene kans. En natuurlijk sloeg de spanning op Kwirrel over, die daardoor een beetje moeilijk ging doen. Ze werd door 2 Scandinavische keurmeesters tot Noorse Boskat verklaard.
Onze cattery was nu een feit!!
|
Nu kon ze dan eindelijk naar een echte Noorse Boskater. Tijdens het vuurwerk op oudjaar dat jaar is ons eerste nestje verwekt: Mara en Percival werden geboren op 4 maart 1992. Onze cattery was nu een feit.
De vader was Apollo av Skogalund, een zoon van die rood/witte kater uit de advertentie ( Donny av Myre )
januari 2005: op deze foto is Høydegård's Mara bijna 13 jaar | 
|
Na het eerste nestje kreeg ik de smaak te pakken. Vroeger thuis ben ik opgegroeid met een Angora poes.
Zij liep gewoon buiten en kreeg ongeveer 2 keer per jaar een nestje;
de poezenpil bestond toen nog niet en kastreren werd nauwelijks gedaan. Het waren de 50-er jaren.
Ik heb kittens altijd erg leuk gevonden en nu begon het toch wel heel erg te kriebelen na dat eerste nestje.
Gemiddeld hebben we 3-4 nestjes per jaar gehad bij een gemiddelde nestgrootte van 3-4 kittens.
Soms hadden we 1 of 2 kittens en slechts 2 keer een nestje van 6 kittens. Nestjes van 3-4 kitens hebben mijn voorkeur,
de moederpoes heeft zo niet al te veel te lijden.
|
|