|
|
|
|
Wij zijn Ellen en Louis Zeegers, beide geboren rond de helft van de vorige eeuw, Ellen in de stad Groningen en Louis in de stad Utrecht. Toevallig de provincies waarvan de hoofdstad dezelfde naam draagt als de provincie zelf.
Na bijna 20 jaar in de Betuwe te hebben gewoond zijn we in Stadskanaal neergestreken, puur om het huis en de schitterende plek waar het staat.
Aan de voorzijde is het kanaal met de sluis, waar in de zomer de bootjes en boten doorheen varen. Het huis staat aan de stille kant van het kanaal.
Voor de katten is het een paradijsje. Het perceel is 1400m2 groot en de tuin heerlijk ruim. Wij zijn bijzonder tevreden met deze mooie stek, landelijk, maar de stad en de winkels onder handbereik en fijne buren en buurtgenoten.
|
 |
Zijn karakter was tamelijk Siamees, maar het leek ook behoorlijk veel op dat van onze eerste Noorse Boskat, Kwirrel, en ook van de poes Miki die rond mijn 3de jaar in mijn leventje verscheen. Zij is het maatje uit mijn jeugd, een effen blauw-witte angorapoes en ook zij had wat ik noem een Norenkarakter......lekker pittig en pienter, zelfstandig met een eigen willetje, maar vreselijk aanhankelijk.
| 
|
|
Miki was een open poes, zoals alle poezen in die tijd, en zo hadden wij ongeveer 2 maal per jaar een nestje kittens. De eerste keer van een witte angorakater (of pers?). Ik herinner me nog altijd die wilde vrijpartij van 50 jaar geleden die in mijn kinderogen een langdurende ruzie was. Het heeft dus erg indruk gemaakt. Negen weken later kreeg ze 5 kittens waarvan 2 witte, maar helaas bleek eentje doof en die kwam nogal rottig aan zijn einde.
|
|
Dit is een zoon van Miki met de kortharige blauwe kater uit de buurt. Nog steeds is zwart-tabby ( brown-tabby) mijn favoriete kleur.
Beiden vertoonden verrassend veel overeenkomst met onze Noortjes, ook qua karakter.
|
|
|
In juni 1989 gingen we voor het eerst met de auto op vakantie, naar Zweden, waar we al jaren in de zomer op fietsvakantie gingen, en daarna door naar Noorwegen.
Op de laatste camping in Noorwegen, Frederikstad aan het Oslofjord, kwam er een jong poesje achter ons aan. De hele tijd bleef zij bij onze tent
en in de nacht voelde ik haar tegen mijn hoofd aanliggen aan de andere kant van het tentdoek.
We waren zo weg van haar dat we haar hebben mee genomen, ze kreeg de naam Kwirrel.
We hadden natuurlijk wel eerst bij de receptie van de camping navraag over haar gedaan. Toen ons duidelijk werd dat de baas niet erg blij was met haar aanwezigheid, was het besluit snel genomen. Louis moest wel eerst overtuigd worden dat een derde kat echt wel kon, het idee moest even wennen. Kwirrel was een langharig poesje van tegen de 5 maand toen we haar vonden ( dat bleek uit het wisselen van de hoektanden een week later). Pas later kwamen we er achter dat er een apart ras was van zulke katten, door een advertentie. We zijn eens naar een show in de buurt gegaan om te kijken hoe Noorse Boskatten er uit horen te zien en daar hoorden we dat zij in de novice klasse gekeurd kon worden. |
|
|
Een jaar daarna is ze door 2 keurmeesters goed bevonden en konden we met haar naar een kater, want het zou vreselijk leuk zijn om dan ook een keer een nestje te hebben.
Dat nestje werd in maart 1992 geboren en was slechts 2 kittens groot, maar zodanig leuk dat we er mee door zijn gegaan. Uit de volgende nestjes hielden we er steeds eentje aan
en zo groeide ons kattengezin gestaag.
Met het oog op de toekomst gaan we echter toch proberen het aantal wat te reduceren, dus niet steeds maar weer kittens aanhouden zoals voorheen. Wel proberen we de lijn uit Kwirrel , in februari 2006 al weer 17 jaar oud geworden, door te zetten via Mirre en Nyssa. Er zal dus incidenteel nog wel een kitten aangehouden worden. En hopelijk hebben onze ouwetjes nog een aantal jaartjes voor de boeg. Het zal dan ook nog wel even duren voor we weer terug zijn op het vele jaren geleden door Louis gestelde maximum van 7. |
|
We willen het oorspronkelijke karakter van de Noor zien te behouden. De Noorse Boskat hoort pit te hebben, maar is ook aanhankelijk; het is een intelligente kat die zich uitstekend zelf kan redden.
Gezondheid en karakter staan bij ons voorop en ook proberen wij de vachtkwaliteit perfekt te houden. Niets is immers zo vervelend als een steeds maar weer klittende en verviltende vacht.
Helaas verwordt de Noor van een natuurkat meer en meer tot een wat al te gemakkelijke binnenshuiskat. Ook wordt er steeds meer op kleurtjes gefokt en minder op de kwaliteit van vacht, bespiering en botstructuur gelet. Het ideaal wat men voor ogen had toen er met het fokken van dit ras begonnen werd, is inmiddels wat vergeten. De Noorse Boskat werd destijds gefokt om het ras voor uitsterven te behoeden. Maar ik denk niet dat er nog veel van onze gefokte dieren in het wild zouden overleven. De Noor is helaas enkel nog een natuurras bij naam. Wij pogen toch om zoveel mogelijk aan dat begin ideaal vast te houden.
|
|
|